Wyciągnij do mnie rękę

         Czekałam na Ciebie. Na Twoją wyciągniętą rękę.

Od pierwszego wejrzenia uśmiechałam się do Ciebie, trzepotałam sercem i rzęsami. Każdą drobinką krzyczałam, że Ty jesteś dla mnie, a ja dla Ciebie.

Ale nie wyciągnąłeś ręki.

On wyciągnął. Fascynujący, silny, tajemniczy, mroczny i … straszny.

Dlaczego za nim poszłam, choć od początku wyczuwałam ten mrok i smutek, filozoficzną złość?

Pięknie mówił, patrząc podziwiał.  Sprawiał, że byłam jedyna, świadoma, niezależna. Nie musiałam czekać. Błagać przeznaczenia, żebyś pokonał dla mnie wszelkie bariery i uczynił wszystko możliwym.

Pojawił się, gdy każdym zmysłem tęskniłam, za Tobą. Na chwilę zapomniałam.

Uległam swojej seksualności, dla niego.

Inteligentne kokietowanie. Skradziony pocałunek. Namiętny pocałunek. Szeptał hipnotycznie, wprowadzał w erotyczną malignę. Jego dłonie niespiesznie odnalazły ukrytą kobietę. Szept i dotyk odbierały poczucie rzeczywistości, usypiały rozsądek i racjonalność reakcji. Nawet zachłanny oddech działał jak narkotyk.

Chciałam Ciebie, chciałam Jego.

Ujęłam w dłonie jędrne podniecenie, ukryte pod sukienką. Pieściłam je, patrząc w głodne oczy. To nie były Twoje oczy.

Czaiła się w nich ciemność, budząca strach, któremu jednak nie uległam, był raczej afrodyzjakiem.

W ciemności nie zawstydza potrzeba seksualnego spełnienia. Wiedziałam, że odpędzając  strach, przebiję się przez panujący mrok, poznam znaczenie uniesienia, aż do sedna.

Moja dłoń powędrowała nieskromnie, niegrzecznie. Poruszałam ciałem jak giętki wąż, wijąc się i wilgotniejąc z pożądania. Mruczałam i upajałam się własną, kobiecą wonią. Koniuszki palców nieśmiało odnalazły szczyt, zaciśnięte uda spotęgowały doznanie.

Patrzył zafascynowany na kobiecą ostateczność i nie dowierzał pięknu.

W Jego oczach dostrzegłam szaleńczą chęć zdobycia.

Oparł mnie o ścianę. Całował oczy, muskał wrażliwe koniuszki uszu, znaczył językiem szyję. Wreszcie wpił się w usta, namiętnie i władczo. A ja mu odpowiadałam, mimo uciekającego gdzieś w przestworza oddechu. Unieruchomił mnie, zniewolił zapomnieniem, o Tobie.

Delektował się smakiem przed chwilą zaspokojonej wstydliwie kobiety, nadal spragnionej. Szorstkim nieco językiem obudził ponowny, niemal demoniczny głód.

Błagałam o niego. Uśmiech zapewniał, że tak się stanie, lecz zimny bezmiar w oczach zapowiadał groźbę. Już nie było odwrotu, nie było Ciebie. Były tylko Jego oczy i ja w ich posiadaniu.

Wyciągnął rękę.

Chwycił mnie i delikatnie powiódł w całkowitą ciemność. Podniecenie rosło z każdą chwilą oczekiwania, niepewności. Nic nie widziałam. Czułam Jego obezwładniający zapach, reagowałam na elektryzujący i nakazujący dotyk.

Sukienka opadła. Poczułam na plecach męski tors, poczułam jak mnie posiada całą istotą męskości. Mocno, gwałtownie, zadając ledwo odczuwalny, rozkoszny ból, domagając się nie tylko ciała ale i duszy, ścigając się z Tobą o wszystko.

Był we mnie, nie pozostawiając miejsca i czasu na strach i wątpliwości, wyparte przez prawdziwą erotyczną przyjemność.

Poruszał się, potęgując wrzenie, tak jak Ty w moich marzeniach.

Jego ciało nauczyło się mojego ciała. Szept i jeszcze większa sprężystość zapowiadały, że za chwilę przypieczętuje sukcesem tę naukę. Zamieni całą swoją mroczną złość w najpiękniejsze doznanie, eksplozję pochłaniającą nas oboje.

Nie mogłam się temu oprzeć i uległam. Krzycząc z rozkoszy oddałam mu kwintesencję kobiecości. Rozproszyłam mrok.

Zniknął. Ty wypełniłeś mnie sobą, zalałeś swoją miłością. Jego już nie było. Otuliłeś moje ciało i ukojoną duszę.

Zostań i nie zmieniaj się już w Niego. Zawsze wyciągaj do mnie rękę.